By Alexandra Belegrati
I found myself on this magnificent, velvety-soft, yellow object with delicate, rounded edges, after a powerful storm on a dark night that seemed as if it was the night the universe was being built from the beginning. The two mountains vibrated to their very core from the thunder. All night long the sky washed the dirty surface of the earth clean, while the flashes of lightning severed the dark horizon into terrifyingly beautiful pieces… The grandeur of Nature one might say. The moment of my own birth, I might say.
The moment of every birth is blessed and full of pain like those of the storm and of my own flash of lightning. And afterwards a wonderful calm all around me and inside me. I came… And I don’t know how many times I have been born and died, again and again on this planet.
Full of curiosity about the world, at the crack of dawn I began to hear the birds waking up, in the distance a vehicle emptying dirty things and sweeping them up close to it, leaving dirty smoke behind it and over us. And then this smell filled my nostrils, the smell of the damp earth, full of the scent of hidden seeds waiting to sprout forth, of the little living creatures waiting for the rain in order to breathe, to eat, to live. Life…
And I, an observer on this beautiful yellow object that is offering me its hospitality for I don’t know how long. I hope and pray with all my soul that I am lucky enough to live a little longer, to see as many things as I can in this wondrous world where I have come. I looked up, I saw some enormous creatures flying and their wings glowed golden in the sun like the wings of angels. Looking around me, green grass, in other words huge spears of green grass, lay very close to me. Tall and tiny, diverse and beautiful yet all perfect in their own harmony, some motionless, some pass and walk by in front of me, all of them full of life.
And then the wind blew. I closed my eyes and let the melody embrace my ears. When the wind blows the whole forest whispers prayers. You don’t have to do much, just close your eyes.
And after that came the sun. A blinding light that covered and embraced the entire forest. It doesn’t choose where it will cast its light; it sheds its glow everywhere, without distinction. An overwhelming moment, this touch of light.
I saw many of my sisters disappear, greedily sucked into the earth. Others evaporated and rose hastily up in the clouds, from where they had come. And I, afraid, awaited my turn. Yet I was in a clearing, among many pine trees and pine needles that for the time being kept the temperature low and preserved the morning dew, so I had been spared for now. But I could see my time would soon be up. I felt it and I didn’t like it.
Suddenly I felt myself shrinking and contracting and I didn’t know what was happening. A black and yellow creature, a bee, began to drink of my being. I welcomed her and she repaid me by singing to me, thanking me and then left hurriedly heading for her own fascinating community to prepare the nectar of Nature. Quite a long time went by, according to my calculations it might even have been an eternity and I delighted in Nature, gazed at the white clouds racing above, heard the rustling of the leaves in the forest and closed my eyes feeling God speaking to me.
And then I heard loud footsteps that made the ground tremble. I saw two huge figures standing over me. A beautiful child with its mother had come for a walk in the forest. “Look, Mama, the daisy is crying!” said the child who had bent down to pick my flower. “It’s the morning dew, sweetheart,” replied the mother. Indeed I now looked like the tear of a young child. And as the child picked the flower it made me fall into its tender little hand too and soon what was left of me, lay on the ground. My own enjoyable day had also ended. Until next time…
Story: Alexandra Belegrati
Translation: Elly Petrides
ΜΙΑ ΜΕΡΑ – Μικρή ιστορία
Βρέθηκα πάνω σε αυτό το υπέροχο απαλό σαν βελούδο, κίτρινο αντικείμενο με τις ντελικάτες, στρογγυλές άκρες, μετά από μια δυνατή καταιγίδα μέσα σε μια σκοτεινή νύχτα, που έμοιαζε σαν να ήταν η νύχτα που χτιζόταν ο Κόσμος από την αρχή. Τα δυο βουνά σείονταν ολόκληρα από τις βροντές. Όλη τη νύχτα ο ουρανός ξέπλενε τη βρώμικη επιφάνεια της γης, ενώ οι αστραπές έκοβαν τον σκοτεινό ορίζοντα σε κομμάτια τρομακτικά όμορφα… Το μεγαλείο της φύσης, θα έλεγε κάποιος. Η στιγμή της δικής μου γέννησης, θα έλεγα εγώ.
Η στιγμή της κάθε γέννησης είναι ευλογημένη και γεμάτη οδύνες, σαν αυτές της καταιγίδας και της δικής μου αστραπής. Και μετά μια υπέροχη γαλήνη γύρω μου και μέσα μου. Ήρθα… Και εγώ δεν ξέρω πόσες φορές έχω γεννηθεί και χαθεί, ξανά και ξανά πάνω σε αυτή τη σφαίρα.
Γεμάτη περιέργεια για τον κόσμο, στην πρώτη χαραυγή, άρχισα να ακούω τα πουλιά να ξυπνούν, από μακριά ένα όχημα να αδειάζει βρώμικα πράγματα και να τα παίρνει κοντά του, αφήνοντας πίσω του και πάνω μας βρώμικους καπνούς. Και μετά μου χτύπησε στα ρουθούνια αυτή η μυρωδιά, η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος, γεμάτο αρώματα από κρυμμένους σπόρους που περιμένουν να βγουν, από τα μικρά ζωντανά πλάσματα που περιμένουν τη βροχή να αναπνεύσουν, να φάνε, να ζήσουν. Ζωή…
Και εγώ, παρατηρητής πάνω σε αυτό το όμορφο κίτρινο αντικείμενο που με φιλοξενεί, δεν ξέρω για πόσο. Εύχομαι, παρακαλώ με όλη μου την ψυχή να είμαι τυχερή να ζήσω λίγο παραπάνω, να δω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ σε αυτόν εδώ τον θαυμαστό κόσμο που ήρθα. Κοίταξα ψηλά, είδα κάτι τεράστια πλάσματα, που πετούν και τα φτερά τους χρυσίζουν στον ήλιο σαν φτερά αγγέλων.
Κοιτώντας γύρω μου, πράσινο χορτάρι, δηλαδή τεράστιες λόγχες πράσινου χορταριού βρίσκονταν πολύ κοντά μου. Μεγάλα και μικρά, διαφορετικά και όμορφα, όμως όλα τέλεια στη δική τους αρμονία, άλλα ακίνητα, άλλα περνούν και περπατούν μπροστά μου, όλα γεμάτα ζωή.
Και μετά φύσηξε. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τα αυτιά μου να τα αγκαλιάσει η μελωδία. Όταν φυσάει, ολόκληρο το δάσος ψιθυρίζει προσευχές. Δεν χρειάζεται να κάνεις πολλά, απλά να κλείσεις τα μάτια σου.
Και μετά ήρθε ο ήλιος. Ένα εκτυφλωτικό φως που σκέπασε και αγκάλιασε ολόκληρο το δάσος. Δεν επιλέγει που θα φωτίσει, φωτίζει παντού, χωρίς διάκριση. Συγκλονιστική στιγμή αυτό το άγγιγμα του φωτός.
Πολλές αδελφές μου έβλεπα να εξαφανίζονται και να τις τραβάει το χώμα με βουλιμία. Άλλες εξατμίζονταν και ανέβαιναν βιαστικά πάνω στα σύννεφα, από εκεί που είχαν έρθει. Και εγώ περίμενα τη σειρά μου φοβισμένη. Όμως, βρισκόμουν σε ένα ξέφωτο, ανάμεσα σε πολλά πεύκα και πευκοβελόνες που κρατούσαν σταθερή δροσιά και χαμηλή θερμοκρασία, προς το παρόν, έτσι την είχα γλιτώσει για τώρα. Αλλά έβλεπα ότι η ώρα μου ερχόταν, το ένιωθα και δεν μου άρεσε.
Ξαφνικά ένιωσα να μαζεύομαι και να συρρικνώνομαι και δεν ήξερα τι συμβαίνει. Ένα πλάσμα μαύρο και κίτρινο, μια μέλισσα, άρχισε να πίνει από την ύπαρξή μου. Την καλωσόρισα και εκείνη μου το ανταπόδωσε τραγουδώντας μου, ευχαριστώντας με και έφυγε βιαστικά προς την δική της γοητευτική κοινωνία να ετοιμάσει το νέκταρ της φύσης. Πέρασε έτσι αρκετή ώρα, για τα δικά μου δεδομένα ίσως θα ήταν και αιωνιότητα και απολάμβανα τη φύσης, έβλεπα τα λευκά σύννεφα να τρέχουν, άκουγα τους ψίθυρους των φυλλωμάτων του δάσους και έκλεινα τα μάτια μου νιώθοντας τον Θεό να μου μιλά.
Και μετά άκουσα βήματα, δυνατά, να τραντάζουν την επιφάνεια της γης. Είδα δυο φιγούρες τεράστιες να με αγκαλιάζουν. Ένα όμορφο παιδί με τη μαμά του είχαν έρθει να περπατήσουν στο δάσος. ‘Μαμά κοίτα, η μαργαρίτα κλαίει!’ είπε το παιδί που είχε σκύψει να κόψει το λουλούδι μου. ‘Είναι πρωινή δροσιά χαρά μου’, απάντησε η μητέρα. Πράγματι, έμοιαζα πλέον με ένα δάκρυ ενός μικρού παιδιού. Και κόβοντας το παιδί το λουλούδι, με έκανε και εμένα να πέσω πάνω στο τρυφερό του χεράκι και σύντομα, ότι έμεινε από μένα, πάνω στο έδαφος. Είχε τελειώσει και η δική μου απολαυστική μέρα. Μέχρι την επόμενη φορά…
Δημοσιεύθηκε στο ONE:STORY (σύνδεσμος http://www.onestory.gr/post/23956540289)
The Importance of Arts, Culture & The Creative Process
The arts are important as are part of our human nature. We desperately need all forms of art to be created and shared to many: To new generations and old ones, especially this time period as Globally, the societies are becoming de-humanized with every way possible.
What was the inspiration for your creative work?
The nature, also the cycle of life for everyone on this planet.
Tell us something about the natural world that you love and don’t wish to lose. What are your thoughts on the kind of world we are leaving for the next generation?
I cannot separate the clouds, the sea, the forest, the animals, the fish, the birds. All are part of the flow of our planet. And the planet is not only for humans. We behave as if we own the planet and we cut it into pieces. All elements of the planet are in danger.
